รวิกาญจน์เภตรา (จำปาลาว)

ตอนที่ ๑

เสียงครวญ

          ท่ามกลางความมืดมิดและเย็นเยียบอย่างที่สุดแห่งท้องทะเล มีเพียงสปอร์ตไลท์กันน้ำได้เท่านั้นที่ส่องนำทางลงสู่ด้านล่าง “ยิ่งลึกยิ่งมืด” นั่นคือสิ่งที่มองเห็น ทว่าที่รู้สึกมากไปกว่านั้นก็คือ ยิ่งใกล้ถึงจุดหมายความหนาวที่รับรู้ได้แถวสันหลังช่างสามารถแยกแยะได้แตกต่างไปจากความเย็นที่ลอดผ่านชุดประดาน้ำ อันจะรับรู้ได้เมื่อร่างกายค่อยๆ เคลื่อนที่จากผิวน้ำที่ซึมซับความอุ่นของแสงอาทิตย์มาตลอดทั้งวัน ลงสู่จุดหมายเบื้องล่างที่แสงอาทิตย์สาดส่องไปไม่ถึง

          “ดำน้ำลึกตอนเที่ยงคืน”

ช่างเป็นเรื่องที่น่าโง่เขลาเบาปัญญาอย่างยิ่งสำหรับคนที่กล้าเสี่ยงจะทำเช่นนี้ แต่ว่าความโลภไม่เข้าใครออกใคร ยิ่งต้องทนอยู่ท่ามกลางสิ่งของที่จะสามารถบันดาลให้เขาเป็นเศรษฐีได้เพียงชั่วข้ามคืนแต่กลับไม่สามารถหยิบฉวยออกไปได้สักชิ้นนั้น เขายิ่งทรมานเสียยิ่งกว่าไม่ได้พบได้เห็นเสียอีก

          ตลอด ๓ วันที่ผ่านมาที่ต้องทนเก็บความโลภไว้และทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยนักโบราณคดีใต้น้ำจากกรมศิลปฯ กำหนดพื้นที่ของแหล่งขุดค้นที่ชัดเจน อาณาเขตที่กรมศิลปฯ ประกาศเป็นเขตหวงห้ามไม่ให้ชาวบ้านลงงมโบราณวัตถุนั้นมีระยะทางเป็นรัศมีกว้างกว่า ๒ ไมล์ แค่ ๓ วันที่ผ่านมายังสำรวจได้ไม่ถึงเสี้ยว แต่แค่ดำสำรวจโดยรอบๆ ก็พบว่ามีซากวัตถุโบราณกระจายอยู่จนทั่ว

สิ่งของที่เหมือนวางล่อตาล่อใจโดยไม่มีใครเคลื่อนย้ายนอกจากทำบันทึกสำรวจ ถ้วยโถโอชามที่มีมากเป็นพันๆ ชิ้นนี้ หากขาดหายไปเพียงชิ้นสองชิ้นหรือว่าสิบชิ้นก็คงจะไม่มีใครสงสัยหรือติดใจแน่แล้วเขา.. จะช้าอยู่ไย หากโชคดีเขาอาจได้สิ่งของที่มีค่ามากกว่าที่เห็นก็ได้ ของโบราณที่ได้ยินพวกนักสำรวจพูดคุยกันว่าคงมีอายุประมาณสัก ๗๐๐ ปี ในสมัยนั้น...

“สมัยสุโขทัย”

เวลาเดินทางจะมีอะไรใช้แลกเปลี่ยนสินค้าได้ดีไปกว่า “ทองคำ” เข้มเหมือนจะแสยะยิ้มทั้งที่ปากนั้นอมท่ออากาศไว้แน่น เขารู้ว่าตัวเองยิ้มเพราะอะไร เพราะวิมานในฝันขณะนี้สิ่งที่เขาเห็นก็คือตัวเองนั่งอยู่บนกองเงินกองทองที่มากมายเสียจน ตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้ยังไม่เคยเห็นของจริงสักครั้ง แต่หลังจากวันนี้ไปเขาคงต้องปรับชีวิตของตัวเองให้ชินกับการเป็นเศรษฐีใหม่เสียที ดีกว่าต้องคอยแต่เป็นลูกมือนักสำรวจใต้น้ำเช่นนี้ หรือหากจะดียิ่งกว่าก็คือทำงานต่อไปเพราะว่าแหล่งสำรวจที่ลงบันทึกทั่วทั้งทะเลอ่าวไทยนั้นที่ยังตกสำรวจอยู่มากกว่า ๑๐๐ จุด ถึงตอนนั้นเขาคงจะรวยไม่รู้เรื่องไปเสียแล้ว

          ทว่า.. ความคิดของเข้มต้องหยุดลงเพราะเสียงบางอย่างที่แล่นเข้ามากระทบโสตประสาท เสียงร่ำไห้ คร่ำครวญของอะไรหรือใครบางคน เสียงที่ไม่มีทางจะสื่อผ่านเข้ามาได้ในสถานที่เย็นเยียบใต้น้ำลึกอย่างนี้ เสียงที่บ่งชี้ไม่ได้ว่าเป็นสัตว์ มนุษย์หรือว่าอมนุษย์ ขนกายทั่วตัวเหมือนจะลุกชันโดยพร้อมเพรียง แต่ก็เพียบแวบเดียวที่รู้สึก.. คนอย่างเจ้าเข้มเสียอย่างจะกลัวอะไรเล่า ถ้ากลัวคงไม่มา

          ของเก่ามี “เจ้าของ” เรื่องนี้เขารู้ดีเพราะลูกน้ำเค็มอย่างเขาออกเรือไดหมึกเรือหาปลามาก็มาก เรื่องลี้ลับผิดธรรมชาติเขาเคยชินและรู้ดีว่ามีอยู่จริง และสิ่งที่มักจะติดตามกันมาก็คือ ของชิ้นไหนอาถรรพ์แรงเจ้าของหวง ของชิ้นนั้นยิ่งมีราคาอันประเมินค่าไม่ได้ ประสบการณ์นักโจรกรรมที่สั่งสมบ่งบอกมาอย่างนั้น

          ร่างแกร่งกำยำสะบัดตีนเป็ดพาว่ายตรงไปยังจุดหมายไม่สนใจกับเสียงคร่ำครวญส่อให้ขนกายลุกชันที่ก็เพียงข่มขู่ให้กลัวเหมือนเช่นเหตุการณ์หลายๆ ครั้งที่เคยพานพบมา ทว่าพอเอาเข้าจริงก็ไม่เคยมีอมนุษย์ตนไหนทำอะไรเขาได้เพราะทุกครั้งที่ทำมาหากินแบบนี้ ก็ไม่เห็นจะมีวิญญาณหรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า “ผี” นั้นจะทำอะไรเขาได้สักตัว ว่ากันว่า “คนชั่วแม้แต่ผียังกลัว” สงสัยว่าเขาจะจัดอยู่ในคนประเภทนั้นและของดีที่บรรพบุรุษมอบให้ “ตะกรุดภูติ” กันภูติผีและคุณไสยร้ายไม่ให้กล้ำกรายก็เป็นสิ่งที่เขาพกติดตัวอยู่เสมอ

          เข้มดำดิ่งสู่จุดหมายพร้อมกับความกระหยิ่มในใจที่ทั้งท้องฟ้าและใต้ท้องทะเลนี้ดูเหมือนจะเป็นใจไปกับเขา สถานที่ที่แม้แต่ตอนกลางวันแสงอาทิตย์ยังสาดส่องลงไปได้ยาก ทว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าในคืนนี้กลับกลายเป็นลำแสงของจันทร์เดือนเพ็ญที่ลอดผ่านลงมาเป็นสายและไปหยุดอยู่ ณ บริเวณปีกซ้ายของลำเรือ

          ลำแสงสิ้นสุดที่เห็นเหมือนมีอะไรบอกกับเขาว่า สิ่งที่รอคอยอยู่สุดปลายแสงนั้นต้องเป็นสิ่งที่คุ้มค่ากับการเสี่ยงในวันนี้อย่างแน่นอน ไม่รอช้าเข้มเบนร่างไป ณ จุดนั้นทันที ทว่าสายเชือกที่ผูกโยงร่างกับลำเรือที่รอคอยอยู่เบื้องบนกลับเป็นอุปสรรคที่ทำให้เขาไปไม่ถึง แค่อึดใจเท่านั้นที่เขาคิด สิ่งเร้าตรงหน้ามีค่ามากกว่าที่จะทิ้งไป หากพลาดครั้งนี้เขาคงต้องรอคอยอีกนานจึงจะได้ลงมาอีกหน

          เข้มไม่รอช้าค่อยๆ กระถดตัวจนฝ่าเท้าสัมผัสผืนทรายก่อนจะวางสปอร์ตไลท์ไว้แทบเท้าอย่างเบาที่สุด เพราะไม่ต้องการให้ฝุ่นทรายใต้น้ำมาบดบังสิ่งตรงหน้าไปมากกว่านี้ กระแสน้ำด้านใต้ที่พัดเอื่อยไม่รุนแรงทำให้ตัดสินใจเด็ดขาด มือค่อยๆ แกะเชือกบริเวณเอวและผูกไว้กับซากเรือที่พอจะจับยึดได้ แค่นี้ก็หมดปัญหาการจับทิศของเรือที่รอคอยเขาอยู่บนผืนน้ำและไม่ต้องกลัวว่ากระแสน้ำจะพัดพาร่างให้ลอยคว้างออกไปไกล

          วาบบบบ..       

ใบหน้าหันขวับตามสัญชาตญาณ ต้นคอเย็นวาบมาพร้อมกับอาการเสียวสันหลังโดยไม่รู้สาเหตุ อะไรบางอย่างทำให้ยิ่งต้องระวังตัวเองมากขึ้น มือกำตะกรุดที่เอวแน่นพร้อมกับท่องมนต์คาถาในใจ ดวงตากวาดมองไปโดยรอบแม้จะไม่เห็นอะไรผิดสังเกต ทว่าสิ่งที่สัมผัสก็ทำให้แน่ใจว่าสิ่งไม่ธรรมดานั้นใกล้ตัวเขาเสียมากมายและเหมือนว่าสิ่งนั้นกำลังยิ้มเยาะเย้ยกับความโลภที่ปะปนมาพร้อมกับความโง่เขลาของเขา